Kaç defa düşlerimdeki baharı kurşunladın bilmiyorsun
Seninle olmayayım diye seni katil eden aklına sor
Sor, başka bir şey demiyorum sana
Kaç defa ortada bıraktığın hislerimi öldürdün bilmiyorsun Duygularıma hiçbir zaman direnemedim çünkü tek zaafım sendin Bu hisler için geç kaldım şimdi her yerde sırtıma batıyor
Ayrıca; senin evini işaret eden ay, nur gibi parlıyor
Asık yüzümü aydınlatıyor, cennetten bir müjde veriyor
Kutsal aşkın aklımı esaret etti, baksana
Saat zamanla yarıştığı sırada çevrende tavaf ediyorum
Ne zor tutamadığım ellerini bugünde tuttu biri
Ne acı sesinden ismimi dahi duyamamış olmak, baksana yüzüme Hüznüm, gözlerimde okyanus kadar birikmiş
Ağlayamıyorum, boğulmak çözüm değil
Zaten boğazıma kadar sensizlikle doldum, yutkunamıyorum Görüyorum, bana buz gibi bakan gözlerinden umutsuzluk akıyor aşkıma Ne acı elime kalemi sen verdin
Bu satırları sana sonsuz kilometreler ötesinden yazıyorum
Okuyorum sana iyi dinle haykırışlarımı
Evden hiç çıkmıyorum odalar sensizlikle dolu
Merak etme bütün odaları satırların arasına süpürüyorum
Bu sana bir veda değil ama artık beni sevmeni de beklemiyorum Güneşin karşısına dikilip hesap soracağım günlerde gelecek elbet Ama şu an değil, artık sormuyorum baharı
Mağlubiyeti kabul ettim
Kazanmakla ilgilenmiyorum