Geceleri yapraklarını kapatan Lotus çiçeği, o gün güneşe merhaba demişti.
Hina İzel, annesinin onu terk etmesiyle beraber babasının yanında yaşamaya devam etmişti. Babasının her kelimesi, her hareketi içindeki çocuktan bir parça söküp alırken ona engel olamayacağını biliyordu. Babasının işkencelerinden kaçmayı başaran Hina İzel’i çok başka bir hayat bekliyordu.
Adımları onu hiç bilmediği bir depoya sürüklerken olacaklardan habersizdi. Ya bir karanlığa çizilecek ya da bir dikiş atacaktı ölümüne.
Karşısına çıkan adam ise ya onu karanlıktan alıkoyacak ya da onunla beraber o karanlığa girecekti.
Rüzgar artık eskisi gibi esmeyecek, Hina İzel’i hiç beklemediği bir anda kader masasının yanına sürükleyecekti.
Yara bantları yeniden yara olacak, yara ise hiç kapanmayacaktı. Ge- celeri yaralarını kapatan Hina İzel, bir gün güneşe teslim olacaktı.
“Ruhumun kadehinde geçmişin isi
Ruhumun kadehinde küçük bir kız Notalarına acılar döken, şarkılarda en hüzünlüsünü seçen Küçük ama kalbi kocaman
Kalbi kocaman ama acısı kalbiyle yarışan...”