Cemile, Hanya Limanında içinde kaybolduğu dağlara uzun uzun baktı. Ufukta denizin gökyüzü ile birleştiği ve kızılın turuncuya döndüğü, güneşin kaybolmaya hazırlandığı yerde hissetti kendini. Mistral Rüzgarı eşarbını savururken, kemikli burnuna kadar gelen eşarbının çengelli iğnesini çıkarıp omuzlarına bırakarak rüzgarın saçlarını okşamasına izin verdi. Nasılsa babası Balıkçı Mehmet geç kalacaktı, Hanya’nın sokakları da yalnızlığa mahkum oluyordu. Deniz ayna gibi, öylesine berraktı ki Cemile kendini yüzüyor gibi hissetti. Ellerini iki yana açarak denizin kokusunu içine çekti. Artık gökyüzüne kanat çırpan bir kuştu, sanki uzaktaki deniz fenerine doğru uçuyordu. Cemile, Girit’in dağlarında, sokaklarında saçlarını okşayan rüzgar ile dans eder, o çok sevdiği şarkıyı söylerdi; Samiotisa samiotisa. İncecik dudaklarının hafif bir oynaması ile çıkan bu harikulade ses Cemile’nin yüreğinin sesiydi de.”